زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست

کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می‌زیستم ...

هنگام سپیده دم خروس سحری
                         دانی که چرا همی کند نوحه گری
یعنی که نمودند در آیینه صبح
                          کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

 خیام

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید

      ورنه بر سنگ مزارش آب پاشیدن چه سود ؟

            زنده را تا زنده است قدرش بدان

                ورنه بر روی مزارش کوزه گل چیدن چه سود ؟

گفتیم چه شد یاد شهیدان!؟ گفتند...

               یک کوچه به نامشان نکردیم مگر!؟

بخت امسال برایم  یار است!

     عطشت راعطشم غمخوار است.

" بفداى لب عطشان حسین "

       اولین ذکر پس از افطار است ...

جهان سربه سر، حکمت و عبرت است

                    چرا بهره ی ما همه غفلت است؟

 در جهان غصه کوتاهی دیوار مخور

حسرت کاخ رفیق و زر بسیار مخور

گردش چرخ نگردد به مراد دل کس

غم بی مهری آن مردم بی عار مخور

مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن 

         نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

زندگی تکرارِ زخمِ کهنه دیروز نیست 

         بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن ...

در میان گونه گونه مرگ ها

تلخ تر مرگی ست، مرگ برگ ها

زان که در هنگامه ی اوج و هبوط

تلخی مرگ ست با شرم سقوط

وز دگر سو٬ خوش ترین مرگ جهان٬

-زانچه بینی٬ آشکارا و نهان-

رو به بالا و ز پستی ها رها

از باد در بدر ترم و کو به کو ترم

    ازطفل خانه گمشده، پرجستجوترم

مردم به چشم آب نگاهم کنند لیک

   من ازسراب پیش تو بی آبرو ترم

پرواز را  ز کوی  تو آغاز  کرده ام

   سنگم  مزن  که  در  حرم تو کبوترم